İnsanın, olanak varsa karısı,çocuğu,parası ve hele sağlığı olmalı, ama mutluluğunu yalnız bunlara bağlamamalı. Kendimize dükkanın arkasında, yalnız bizim için bağımsız bir köşe ayırıp kendi sultanlığımızı kurmalıyız. Orada yabancı hiçbir konuğa yer vermeksizin kendi kendimizle başbaşa verip dertleşmeliyiz; karımız, çocuğumuz,servetimiz,adamlarımız yokmuş gibi konuşup gülmeliyiz. Öyle ki, hepsini yitirmek felaketine uğrayınca onlarsız yaşamak bizim için yeni bir şey olmasın. Kendi içine çevrilebilen bir ruhumuz var; kendi kendine yoldaş olabilir; kendi kendisiyle çekiş, dövüş alışveriş edebilir. Yalnız kalınca sıkılır, ne yapacağımızı bilmez oluruz diye korkmamalıyız.
Montaigne-Denemeler.-
